SEN

Yapayalnız bir ıslıksın sen
Yenik ve kırılmış bütün sokakları toparlayan,
Göğsümün aynasında
Yankılanan,
Ve sen
Mavinin hatırına
Hep siyahları kuşanan,
Ağla,
Ağla ki
Bütün sokaklarım yıkansın,
Ulaşılmamış yerlerim ıslansın,
Ve
Gülümse sabahları
Merdiven başında
Kara elleriyle portakalın
Kalbini yaran
Aşka ve zamana bıçak bileyen
Yaşlı adama
Aldırma
Bırak şaşırsın onlar
Çabuk sevmelerimize
Çürük kentlerin mahzenlerinde
                                                             E.Mintaş / Ist. Mart 2012 

BU SEN MİSİN?

Bu sen misin,
Dünyada asılı
Bir yamaç gibi,
Oyulmuş kireçten
Yumuşak ellerinle,
Bana ve hayata dokunan?
Bu gözler senin mi,
Susarak çağıran,
Metal aynalara
Düşürerek gölgelerini?
Yazılmış acıtarak
Ve kanayarak,
Irmaklar boyunca suretine aşkın,
Bu asırlara keder
İsim senin mi?
Neşeli ve kırık,
Tesadüfî ve cömert,
Hangi aynasıdır hayatın,
Sabahları yüzünü yumduğun,
Çatlaklarında uyuduğun?
Sen misin,
Korku duymadan,
Kendi denizlerinde
Uluyarak dolaşan,
Yeşil ve gri,
Biraz da ahmakça?
Senin kokun mu bu,
Çürük bir ölüden
Sızan,
Gereksiz bir kıyasla?
Sen misin,
Mavi damarları belirgin,
Üstü sarı benlerle lekeli,
İçinde kaybolduğum
Bu oksijensiz deri?
Sen misin,
Bütün savaşlardan
Yenilgiyle çıkan,
Cızırdayan kapılardan
Şarkılar toplayan?

Bu sen misin?

Erol Mintaş

İstanbul

SOKAĞIN AYNASI

Sürülmüş ve hırpalanmış

Islak sokaklar boyunca,

İki cehennem arasında asılı bırakılır kalbim

Keza cenneti yok bu ülkenin

Ben de oturur

Sokağın aynasında

Serçelerin ve güvercinlerin

Sevdasını izlerim

                                               Erol Mintaş / Ocak 2012 İstanbul

ÖPEREK KAPATTI GÖZLERİMİ

Eksik bir oyuna gülümser gibi

Sekerek

Boynumda mavi bir kuş misali

Salınırken muskası annemin

Koştum

Bulutların altındaki ölüme

Kahverengi,

Sıkarak çocuk avuçlarımda

Sarhoş katırların

Sır gibi sakladığım gizli yükünü,

Sol cebimdeki kalemler kardeşimin

Yazacak hikâyemi,

Karanlığın güvenli koynunda

Yürüdüm

Tokatlayarak ağrıyan dişimi

Aklımda

Yıldızların aydınlattığı

Beyaz gülen, mavi bakan annemin

Yüzü,

Onca geceden ve gündüzden sonra

Henüz tamamlamışken on üçümü

Demir kanatlı kuşlar

Gagalarıyla çizdi

Kıramayacağım çemberi,

Bir ses duyuldu önce

Dost rengine bürünmüş

Rahatladı katırlarımız

Kişnedi,

En yaşlımız saygıyla eğildi

Gülümsedi,

Sonra

Kara katırım inledi

Sendeledi acıyla

Dağıldı

Mavi kehribar tespihim,

Küçük kardeşim

Hêvî

Topladı kalemleri

Yazmak için şiirimi

Katırın sağ tarafına yüklerken

Öperek kapattı gözlerimi,

                                                                                    Erol Mintaş  Aralık- Ocak 2012 / İstanbul